Յարգանքն ու ներողամտութիւնը կը հայցեմ իւրաքանչիւր նահատակի ու անոր բիւր յարգելի ծնողներուն, որոնց կը ցանկամ համբերութիւն:
Եկէք մէկ անգամուան համար ըլլանք անկեղծ ու մատի ետեւ պահուտելու ու ինքնախաբէութեան տմարդի քաղաքականութենէն դուրս գալով՝ յայտարարենք ճշմարտութիւններ:
Սուրսայր շեղբի վրայ քալեցինք ու արդիւնքը վայելեցինք: Սակայն ազատօրէն նետուելով բացուած դռներու մէջ՝ նետուողները շատ-շուտ տեսան ոչ թէ ճանապարհի վերջին դատարկութիւնը, այլ իրենց ոտքի տակ գտնուող լպրծուն հողին անկախատեսելի վտանգը:
Դժբախտաբար, Հայաստանի նոր իշխանաւորները չտեսան անցեալի, ներկայի եւ ապագայի կապը եւ այնքան տարուեցան ներկայով, որ այդ ներկան դարձաւ աշխարհէն կտրուած, անոտ ու անգլուխ կիսատ մարմին մը:
Մենք յանկարծ որոշեցինք հաշտուիլ թուրքերուն հետ, անջատուիլ ռուսերէն, հալածել ազգային դիմագիծ ունեցող բոլոր հաւաքականութիւնները, ոտնակոխել ընկերվարութիւնը եւ կայացուցինք ուրիշ շատ մը որոշումներ, որոնք ոչ կապ ունէին մեր անցեալին հետ եւ ոչ ալ բարիքներ կը խոստանային ապագայի հաշուոյն: Հաւանաբար այն պարզ պատճառով, որ սխալ ըմբռնեցինք «ես»ի եւ «Մենք»ի փոխյարաբերութեան էութիւնը:
Կը ցաւինք մեր ժողովուրդի հաշուոյն:
Այս օրը կանուխ չէ բայց վաղը ուշ է:
Ազգի եւ հայրենիքի ուժերը ի մի բերելու եւ զօրաշարժի ենթարկելու փոխարէն, Հայաստանի վարչապետի պաշտօնակատարը չկրցաւ հեռու մնալ հակադաշնակցական երդուեալ կուսակցականի իր մոլուցքէն: Անգամ մը եւս չկրցաւ հայ քաղաքական մտքի բոլոր թեւերուն նկատմամբ դիրքորոշուիլ՝ հայրենի պետութեան գերագոյն ներկայացուցիչի բարձրութեան վրայ մնալով:
Այսպիսով, իշխանութիւնը միանգամայն գիտակցուած ձեւով պատերազմը կը շահարկէ ի վնաս ժողովուրդի կենսամակարդակին, ընդհանրապէս՝ ընկերային բարեկեցութեան: Ուստի կարելի է ըսել, որ արցախեան պատերազմին ընկերային աջակցութիւնը եւ ազգովին գիտակցումը նկատելիօրէն տկարացած է: Երբեմն մարդիկ սկսած են զարգացնել այն չարագուշակ միտքը, թէ մեր բոլոր ներկայ դժուարութիւններու ակնաբղիւրը նոյնինքն Արցախն է ու անոր մղած ինքնորոշման պայքարը:
Այս աստիճան «պատասխանատու», անպատասխանատու դատավճիռներ կը վտանգեն մեզ որպէս ազգ:
Զարմանալի չի թուիր այսօր Հայաստանի մէջ տեսնել մէկ կողմէ աղքատ եւ աւելիով թշուառացող աշխատաւոր զանգուած, իսկ միւս կողմէ՝ սակաւապետութեան կամ դիւանակալութեան (bureaucracy) ճամբով հարստացող հայեր:
Ընկերային այս սուր երկբեռեւացումն ու մարդկային արժէքներու կորուստը իրաւունք կու տան հաստատելու, որ Հայաստան իր ներկայ ընթացքով չի յառաջանար դէպի աշխատաւոր ընդհանրութեան ծառայող պետութեան մը ստեղծումը, այլ՝ կ’ընթանայ դէպի քաղքենիական պետութեան մը ամրապնդումը:
Պարգեւ Աւագեան