Պարզ մեղ­քի մը հա­մար մար­դուն ապաշ­խա­րու­թիւնը կր­նայ դիւ­րին ըլ­լալ, սա­կայն ծանր մեղ­քե­րը, ինչպէս Դա­ւի­թի կա­տա­րած մեղ­քը, թե­րեւս կա­րի­քը ու­նին եր­կար ապաշ­խա­րու­թ­եան ժա­մա­նա­կա­մի­ջոցի, ինչ­պէս նա­եւ՝ ար­թուն հս­կե­լու, աղօ­թե­լու, Աստ­ուա­ծա­շունչ կար­դա­լու, խորհր­դա­ծե­լու, ծոմապահութեան, եւայլն ու շատ ար­ցուն­քի: Ասի­կա սա­կայն չի՛ նշա­նա­կեր, որ Աստ­ուած կը մեր­ժէ այս կերպ ապաշխա­րու­թիւնը, որուն հա­մար ալ եր­կա­րա­ժամ ու դառն կ’ըլ­լա՛յ, այլ ըսել ուզ­ուա­ծը այն է, որ ինչ­քա­նով մեղ­քը Դա­ւի­թի կեան­քին մէջ  ար­մա­տա­ցած էր, այն­քան եւ աւե­լի ան կա­րի­քը ու­նէր անոնց հա­մար ցաւե­լու եւ ար­ցունք թա­փե­լու: Որո­վհե­տեւ ար­ցուն­քը կը լուայ մեղ­քի հետ­քերն ու ար­դիւնք­նե­րը, որոնք ի ներ­քուստ հպած են անոր զգայ­արանք­նե­րուն եւ կամ ի ներ­քուստ յա­գե­ցած է իր էու­թիւնը: Ուս­տի, այս մաք­րա­գոր­ծու­մը տե­ղի կ’ու­նե­նա՛յ շնորհ­քին օգ­նու­թ­եամբ:

ՄԵՂ­ՔԻՆ ՎԱՐ­ՁԱՏ­ՐՈՒ­ԹԻՒՆԸ ՄԱՀՆ Է

Յա­ճախ որոշ մար­դոց հա­մար մեղ­քե­րը կը տե­սա­կա­ւոր­ուին. ոմանց հա­մար կ’ըսե՛ն մեծ մեղ­քեր, իսկ ու­րիշ­նե­րու հա­մար՝ փոքր մեղ­քեր: Եւ հարց կու տան, Աս­տու­ծոյ մօտ բո­լոր մեղ­քե­րը հա­ւա­սա՞ր են, եւ կամ ու­րիշ խօս­քով, բո­լոր մեղ­քե­րուն հա­մար հա­մա­հա­ւա­սար նո՞յն պա­տի­ժը պի­տի սահ­ման­ուի, թէ ոչ:

 Ընդ­հան­րա­պէս մեղ­քը պատ­ճառ կ’ըլ­լա՛յ, որ մարդ խզէ իր յա­րա­բե­րու­թիւնը Աս­տու­ծոյ հետ, որուն իբրեւ հե­տե­ւանք նա­եւ կորսնց­նէ իր կեան­քը. «որովհ­ետեւ մեղ­քի վար­ձատ­րու­թիւնը մահ է» (Հռ 6.23):  Սա­կայն ինչ­պէս նա­խա­պէս ըսինք, որ­քա՛ն մար­դուն գոր­ծած մեղ­քը մա­կե­րե­սա­յին եւ ան­ցո­ղա­կի ըլ­լայ, այն­քան աւե­լի անոր կա­րո­ղու­թիւնը մեծ կ’ըլ­լա՛յ ապաշ­խա­րե­լու եւ  ազա­տե­լու մեղ­քի տիրապետութենէն: Հար­ցը պար­զա­պէս մեղ­քը հաշ­ուի առ­նե­լը չէ, այլ տես­նել թէ մար­դ Աս­տու­ծոյ հետ կեան­քը կ’ապ­րի՛ թէ ոչ:

 Այս բո­լո­րին մէջ մար­դուն հա­մար էա­կա­նն այն է, որ ինք գիտ­նայ թէ Աս­տու­ծոյ զա­ւակ­նե­րուն խում­բին կը պատ­կա­նի՞ թէ ոչ: Ար­դեօք ինք ար­ժա­նի՞ է եր­կին­քի ար­քա­յու­թ­եան թէ՝ դուր­սը նե­տուող­նե­րուն հետ պի­տի դաս­ուի: Որո՞նց հետ է ինք, իմաս­տուն հինգ կոյ­սե­րու՞ն, թէ՝ յի­մար կոյ­սե­րուն:

ՄԵՂ­ՔԻ ԱԶ­ԴԵ­ՑՈՒ­ԹԻՒՆԸ

Կա­րե­ւո­րը այն չէ, թէ մեղ­քը նկա­տի առն­ուած է կամ ոչ, այլ իր փր­կութ­եան ու յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թ­եա­ն մա­սին զգու­շու­թ­եամբ հս­կող մար­դուն հա­մար կա­րե­ւո­րն այն է՝ իբ­րեւ երկ­նա­յին ար­քա­յու­թ­եան ժառան­գորդ, փնտ­ռել ու բա­ցա­յայ­տել, թէ ինք ապա­գա­յին ի՞նչ էու­թիւն ու վի­ճակ պի­տի ու­նե­նայ: Կարե­ւո­րը մարդ գիտ­նայ եւ անդ­րա­դառ­նայ, թէ մեղ­քը ի՛նչ աս­տի­ճա­նի ազ­դե­ցու­թիւն ու­նե­ցած է իր ներ­քին էու­թ­է­ան վրայ եւ ի՛նչ աս­տի­ճա­նի վնաս պատ­ճառ­ած է թէ՛ իրեն եւ թէ՛ ու­րիշ­նե­րուն կեան­քին մէջ: Եր­բեք կա­րե­ւոր չէ եթէ աւեր­ուած վի­ճա­կի մէ՞ջ է կամ՝ կա­ռուց­ման, այլ աւե­լի կա­րե­ւո­րը իր ճրա­գը ձէ­թով լե­ցու՞ն է թէ՝ պա­րապ…: Այ՛ս է ան­կեղծ ապաշ­խա­րու­թիւնը եւ երկն­քի ար­քա­յու­թ­եան պատրաստ­ուի­լը: