Ձմեռ էր: Ցուրտը կը հասնէր մինչեւ ոսկորները ու կը ծակէր զանոնք: Տարօրինակ զգացում մը կար մէջը: Հայելիին նայեցաւ, ամէն ինչ կարգին էր կարծես, մազերը, հագուստը, շպարը, ամէն ինչ ճիշդ էր, բայց ինք հանգիստ չէր: Բոլորիս հետ ալ պատահած է չէ՞, երբ ամէն ինչ բացարձակապէս ճիշդ է, բայց այդ «ճիշդ»ը սխալ կը թուի ըլլալ: Ինքն ալ նոյնը կը զգար: Տխուր էր, շա՜տ տխուր եւ ինչպէ՞ս չըլլար, երբ իր հոգեընկերը պիտի ճանապարհէր դէպի օտար ափեր:
Հոգեընկե՜ր, այս անունը տուած էր այն միակին, զոր սիրած էր: Հոգեընկե՜ր (soulmate), գեղեցիկ կը հնչէ, չէ՞: Աւելի գեղեցիկ ալ կրնար հնչել եթէ հոգեընկեր կոչեցեալ անձնաւորութիւնը եւս գիտնար ինքն իր գոյութեան մասին: Քանի անգամ փորձած էր խոստովանիլ իր սէրը, բայց մերժուելու վախը անդամալուծած էր զինք:
Եւ ահա՛, այսօր, անոր վերջին օրն էր քաղաքին մէջ, վերջին անգամ պիտի տեսնէ՞ր արդեօք անոր աչքերը, ժպիտը, պիտի լսէ՞ր անոր ձայնը: Հոգեընկերը իրեն համար իտէալներու մարմնացումն էր, ամէնէն անսխալը:
Ահա կը բոլորէր իր միակողմանի սիրոյն չորրորդ տարին: Նոյն ցուրտ ձմեռն էր, երբ ծանօթացաւ անոր, աւելի ճիշդ, երկուքը իրարու հետ պաշտօնապէս ծանօթացան, նախապէս երկուքն ալ լսած էին իրարու մասին, բայց երբեք չէին ծանօթացած: Մտերմացա՞ն: Ամենեւին: Պարզապէս այլեւս զիրար կը ճանչնային եւ ճամբուն վրայ հանդիպելու պարագային «բարեւ» մը կը փոխանակէին:
Սիրած էր զինք, շատ սիրած: Ինչո՞ւ: Ինքն ալ չէր գիտեր:
Քանի մը օր առաջ հետեւեալ հրաժեշտի նամակը գրած էր. «Ուրախ եմ, լուրջ, ուրախ եմ, որ պիտի երթաս եւ ելլես այս քաղաքի ճնշիչ, քայքայիչ մթնոլորտէն։
Ուրախ եմ, որ դէպի նոր յաջողութիւններ ու բարձունքներ պիտի ճամբորդես։
Ուրախ եմ նաեւ, որ կրնայ ըլլալ նոր միջավայրիդ մէջ միակիդ հանդիպիս։ Երկար ժամանակ կը կարծէի, որ ես պիտի ըլլամ միակդ, որովհետեւ դուն իմ առաջինն ու միակն էիր, բայց յետոյ վերջապէս հասկցայ, որ քեզի հասնելու ճամբուն կէսն իսկ չեմ անցած, նոյնիսկ ուշացած եմ: Ուստի որոշեցի լռել, ուզեցի բաւարարուիլ այն մնացած ժամանակով, որ ճակատագիրի բերումով պիտի անցընենք միասին, ուզեցի գողնալ ամէն մէկ վայրկեանը, երբ ինծի կը նայէիր,- ի՜նչ անուշ էին աչքերդ,- ուզեցի անգիր սորվիլ ամէն մէկ բառը, որ կ’ըսէիր, միտքս կը պահէի իւրաքանչիւր երգ, որ կ’երգէիր, իւրաքանչիւր գիրքի վերնագիր, որ կը կարդայիր, կէս բառէն կը հասկնայի միտքդ, կը գիտնայի ինչ էր յաջորդ բառդ։ Գիտէի մտածածդ, բայցեւայնպէս միշտ կը զարմացնէիր զիս, գրառումներդ, պատմութիւններդ, միշտ հարազատ եղած են ինծի, կը զգայի զգացածդ: Միշտ յոյս մը կար մէջս, միշտ կը կարծէի, որ մինչեւ մեկնումդ, գոնէ անգամ մը, այս ամբողջը դէմ-դիմաց քեզի պիտի կրնայի ըսել, բայց քաջութիւն ու համարձակութիւն չունեցայ։
Այսօր, երբ օրացոյցը աչքէ կ’անցնէի տեսայ, որ «անվերադարձ» մեկնումիդ օրը մօտեցած է։ 14 օր, ճիշդ երկու շաբաթ ունիմ ներկայութիւնդ վայելելու։ Մինչեւ մեկնումդ չեմ գիտեր քանի անգամ պիտի կարենամ տեսնել քեզ եւ այդ «քեզ տեսնել»ներէն քանի՛ անգամուան մէջ ուշադրութեանդ պիտի արժանանամ։
Գիտեմ անիմաստ է այս ամբողջը, որովհետեւ երբեք պիտի չկարդաս զայն, բայց հոգեպէս թեթեւցած կը զգամ, քանի որ ձեւով մը կրցած եղայ զգացումներս «յայտնել» քեզի։
Յաջողութի՜ւն քեզի, իմ առաջին, իսկական եւ դեռեւս միակ …: Կը ներես չկրցայ այդ բառը գրել, այդ բառը փոխադարձ է, իսկ ես չեմ գիտեր ,- եւ պիտի չգիտնամ,- մի՞թէ այդ զգացումը մէջդ ալ կար։
Քեզի կը մաղթեմ լաւագոյններուն լաւագոյնը, ուզածդ գտնես իւրաքանչիւր ասպարէզի մէջ։
Իսկ ինծի շուտափոյթ մոռացում կը մաղթեմ, դուն ալ մաղթէ ինծի նոյնը, գուցէ սիրտս աւելի շուտ լսէ ձայնդ»։
Կ’արժէ՞ր փոխանցել նման նամակ մը երկրէն հեռացող երիտասարդի մը, որուն թերեւս կեանքի մէջ երբեք չտեսնէր:
Ծալլեց նամակը, դրաւ գիրքի մը մէջ եւ երբեք չկարդաց այդ գիրքը:
Վեհան Պարսումեան