Այս բոլոր բանաստեղծութիւնները կը գտնուին «Ան Է Որ Կայ» բանաստեղծութեան 2-րդ գիրքիս մէջ, որ լոյս տեսաւ 2019-ին Իսթանպուլի մէջ: Բոլորը լոյս տեսած են Հայերէն պլոկին վրայ՝ 28 Ապրիլ 2017-19 Յունուար 2019:
Լեռնա Գարգիւթիւք
ՔԱՐԷ ՊՈՒՊՐԻԿ
քարին վրայ
մանուկ մը ծնաւ
փափուկ խանձարուրով փաթթուեցաւ
պառկեցաւ կակուղ անկողինին մէջ
կերակրուեցաւ, խնամուեցաւ
ստինքէ մը ծորած
մեղր ու կաթով
աչքերն որ բացուեցան
ոչ աշխարհն կակուղ
ոչ ալ մարդիկ փափուկ էին
դաժան եւ անողորմ
չարը ճանչցա՞ւ բարին
թէ բարին էր ճիրաններուն տակ
չարին հալածիչ
մրցումը անաւարտ
վերջակէտը ըլլար անյայտ
հեռու էր գիծը
հորիզոնին երփներանգ
խաբեբայ եւ հմայքով լեցուն
խաղալիքներ էին բոլորը պէսպիսուն
պիտի ուզէր գտնել անմեղը
նստաւ քարին վրայ
պուպրիկ մը ծնաւ
պորտը չինկաւ հողին
պուպրիկը քարէ էր
ինկաւ գետին
փշրուեցաւ աւաղ
քարէ պուպրիկը
աւազ դարձաւ
ԴԵՌ ԽՕՍՔԵՐ ԿԱՆ
Արդարութեան պահն է սա.
հաշուեկշռի խօսքեր են ահա:
Ո՞վ անդրադարձեր է:
Քանդուեր են պատերը բոլոր,
սակայն մտածումն է կալանուեր:
Որքա՜ն սարսափազդու, չէ՞:
Մէկիկ-մէկիկ քարերը կը նետուին
ծով. ծով մը փոթորկոտ,
ուր ալիքներ կը կատղին:
Ո՞վ է որ հոն կը նստի.
ստուե՞ր մը միայն
կը շարժի ծովափն ի վար,
ծովափն ի վեր:
Մէկը կը գրկէ ու կ’ազատէ:
Ո՞վ է որ հոն կը կենայ.
Ստուե՞ր մըն է միայն.
պիտի նայի ու անցնի
եւ կամ պիտի գլորի
նման քարերու,
զինք ծեծող ալիքներով քշուին
խորհուրդներն իր բոլոր:
Թող մէկը ըսէ՝
ինչպէ՞ս բանտել մտածումը,
անցնիլ պատին ետեւ,
մէջտեղ հանել ու արտայայտել:
Բայց ինչպէ՞ս,
ինչպէ՞ս՝
մէկը թող ըսէ:
Խօսքերը անբաւարար կը մնան:
Մտածումն է շղթայուեր:
ԻՄ ՔԱՂԱՔ
քաղա՛քը…
յուշի՜կ-յուշիկ կը հեռանայ
ինձմէ, իմ քայլերուս ուղղութեամբ.
վարդագոյն-սեւ նշոյլներ
հեռո՜ւն կ’առկայծին,
թէեւ կապոյտ, թէեւ կանաչ
փոխանցումը երփներանգ…
օրն ի բուն ասֆալթը կ’ապրի. տաքուն,
փոշիին, կուպրին հոտը ռունգերուս՝
կը քալեմ պողոտաներու աջ ու ձախ
երթեւեկին մէջ դողդոջուն.
մայթեր կրունկաւոր կօշիկներու
թփռտուքին ներքեւ
զուարճութեան ծիծաղ կը բարձրացնեն,
եւ ներբաններու հեւքը անոնց վրայէն
շոյանքով կ’անցնի…
այս քաղաքը՝ հսկայ շրջանակ,
կուլ տալու պատրաստ,
աչք կը քթթէ սիրելիներուն.
անոնք՝ գինով
թեւ թեւի
իրարու փարած կամ անջատ
կը ցատկռտեն, շղարշով
ծածկուած գիշերներուն մէջ.
դո՛ւն, իմ սիրած քաղաք,
քայլերս քեզմէ հեռու՝
լուսաւոր նորէն…
նորէ՜ն, ետ տանելու.
դո՛ւն, ինծի որքա՜ն մօտ
ես հիմա քեզմէ այնքա՜ն հեռու.
եւ երկինքէն իյնալու պատրաստ
աղաւնեակի սպիտակ փետուր մը…
ՀԵՌՈՒՆ
Հեռուն՝ հիմա հեռու, շա՜տ, ինձմէ
ծովափին վրայ կանգնած
հեռուն, կը դիտէ փարոսը,
որ աչք կը քթթէ.
նաւերու ծուխը կը տարտղնի
եւ ալիքներ կը փշրուին
խարիսխներուն, ուրկէ շառաչը լսելի.
հեռուն կը լսէ:
Հեռուն, որուն մօտ ձայներ կը շիջին,
եւ նշոյլներ աղօտ կ’առկայծին,
հասնիլ կը ջանայ մօտիկին.
ըղձանքը անճանաչ.
գէթ ձեռք մը,
շունչ մը
գալարուն կը բարձրանայ
կոհակներու ծփանքով
խլրտուն:
Հեռուն ես եմ. ինձմէ
հեռու. եւ…
չունիմ մօտեցում.
կոհակներու հոսանքն ի վեր,
հոսանքն ի վար
աղաղակ մըն եմ.
փնտռտուք,
աղաչանք,
նուաղումը՝ ես.
ընկողմանած
չգոյութիւն:
Աղբիւր- «Գանձասար Բացառիկ-2020»