Արցախի մթնոլորտը յագեցած է խոստումներով: Ընտրապայքարի այս օրերին ոչ մի թեկնածու չի խնայում իր մտքի թռիչքը, եւ ընտրողին մատուցում է այն վարդագոյն ապագան, որը բաժին կ’ընկնի իւրաքանչիւր արցախցու տուեալ թեկնածուի յաջողութեան պարագայում: Ինչ-որ տեղ այս երեւոյթը բնական է: Արդէն հանրութեան մօտ հեգնանքով շրջանառուում է գալիք տարուան բարեկեցիկ կեանքի տեսլականի իրականացման անխուսափելիութիւնը: Ամէն դէպքում, որ թեկնածուն էլ որ ընտրուի, Արցախի բնակիչը յաջորդ տարի, ըստ տրուած խոստումների, ապրելու է շատ աւելի բարեկեցիկ կեանքով եւ համարեա բոլոր կենցաղային խնդիրները լուծած:
Վերը նշուածն այն պատկերն է, որին ականատես ենք լինում գրեթէ բոլոր ընտրութիւնների նախաշեմին: Իսկ դրանից յետոյ, առաւել եւս ընտրութիւնից մէկ տարի յետոյ, մեծամասնութիւնն իրեն խաբուած է զգում, որի հետեւանքով յուսախաբութիւնն ու բարեկեցիկ կեանքի համար հայրենիքը լքելու մտայնութիւնը տիրական են դառնում: Իսկ ի՞նչ պէտք է անել այս իրավիճակին չմատնուելու համար:
Նախեւառաջ, հանրային գիտակցութեան աստիճանի բարձրացումը թոյլ կը տայ, որպէսզի հեշտութեամբ կեղծ բանսարկութիւններն ու սուտ խոստումները արժանահաւատ չդառնան: Վերջապէս, քաղաքացիական գիտակցութիւնը հէնց այն բանալին է, որով կարելի է ոչ միայն ընտրութիւնից ընտրութիւն լսել քաղաքական կուսակցութեանն ու գործչին, այլ ընտրութիւնների միջանկեալ ժամանակահատուածում եւս պահանջատէր լինել ընտրեալից:
Միաժամանակ, օրէնսդրական դաշտը հարկաւոր է այնպիսի լծակներով օժտել, որի միջոցով հասարակութիւնը հնարաւորութիւն կ’ունենայ պատասխանատուութեան ենթարկել սուտ խոստումներ տուողներին:
Այնուամենայնիւ, քաղաքական դաշտում աշխատող կուսակցութիւնները, ինչպէս նաեւ քաղաքական գործիչները տարիների ընթացքում հասարակութեան մօտ թողնում են իրենց ինչպէս դրական, այնպէս էլ բացասական տպաւորութիւնները: Հէնց այդ տպաւորութիւնների հիման վրայ է, որ հանրութիւնը վստահում է տուեալ գործչին ու ուժին, կամ մերժում է նրան: Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութիւնը որպէս Արցախեան ազատագրական շարժման առաջին օրերից Արցախում պետականաշինութեան եւ ազատագրական պայքարում մեծ դեր ունեցած կուսակցութիւն, ունի այն վաստակը, որի հիման վրայ կարող է վայելել հանրութեան վստահութիւնը: Կան ոլորտներ, որոնց իրականացումն առանց Դաշնակցութեան մասնակցութեան պատկերացնել հնարաւոր չէ: Այդ ոլորտների շարքից կարելի է յիշել համահայկական ներուժի նպատակաուղղումը Արցախի զարգացմանը եւ Արցախի` միջազգային բեմում ներկայութեան ապահովումը: Միւս կողմից, գործող քաղաքական ուժերի մէջ Դաշնակցութիւնը սոցիալիստական գաղափարներ կրող միակ կուսակցութիւնն է: Ելնելով երկրում առկայ սոցիալական խնդիրներից եւ այն կարեւոր հանգամանքից, որ, ըստ ԱՀ Սահմանադրութեան, Արցախը սոցիալական պետութիւն է եւ այդ դրոյթի հիման վրայ որպէս պետութիւն պարտաւոր է հոգալ բնակչութեան սոցիալական հարցերը, Դաշնակցութեան մօտեցումներն ուղղակի անհրաժեշտ են սոցիալական պետութիւն ունենալու համար: Եւ ամենակարեւոր հարցերից մէկը` Դաշնակցութիւնը երկրի ներքին ճակատում անցնցում զարգացման եւ կանխատեսելի ապագայի ջատագովն է: Իսկ ստեղծուած ներքաղաքական յեղյեղուկ իրավիճակում` որպէս համախմբող առանցքային ուժ` անհրաժեշտ է Դաշնակցութեան ներկայութիւնն Արցախի պետական համակարգում:
Կարեւոր է մէկ անգամ եւս շեշտել, որ ՀՅԴ-ն իր համահայկական կառոյցով կրում է հաւաքական պատասխանատուութիւն: Այդ առումով` Դաշնակցութեանը վստահուած քուէն ամբողջութեամբ երաշխաւորւում է համահայկական կազմակերպութեան եւ իւրաքանչիւր դաշնակցականի կողմից` լինի Ամն-ում, թէ Աւստրալիայում, Հայաստանում, թէ Միջին Արեւելքում:

«Ապառաժ»-ի խմբագրական,
13 Մարտ 2020թ.