– Այս լեռը մերն է, միշտ մերը եղած է, միշտ մեր դիմացն է, բայց թշնամին գրաւած է զայն, օր մը դուն պիտի ըլլաս զանիկա ազատագրողը:

Այդ տարիքին չհասկցաւ ըսուածը, կը մտածէր. «Ինչպէ՞ս կրնար մեր դիմաց ըլլալ եւ միեւնոյն ժամանակ գրաւուած ըլլալ թշնամիէն»:

Սիրեց Արարատը: Երազեց տեսնել զայն անձնապէս: Երբ թուղթ ու մատիտ տային ձեռքը Արարատը կը գծէր, Մասիսներուն մէջտեղը՝ արեւ, իսկ գագաթներուն վրայ՝ եռագոյն:

Տարիներ անցան: Տեսաւ Արարատը: Ուզեց մօտենալ: Փշաթելերը խանգարեցին: Հեռուէն դիտեց Արարատը: Հեռուէն սիրեց զայն… միշտ հեռուէն…

Հիմա նստած իր որդիին՝ Արարատին, հետ հետեւեալը կը պատմէ.

– Այս քաղաքը մերն է, միշտ մերը եղած է, մեր դիմացն է, բայց թշնամին գրաւած է զայն: Օր մը դուն պիտի ըլլաս Շուշին ազատագրողը:

– Արարա՞տն ալ:

– Արարա՛տն ալ…

* Երբ ծնաւ, բոլորը սպասեցին ակռահատիկին:

* Երբ ակռայ հանեց, բոլորը սպասեցին մկրտութեան:

* Երբ մկրտուեցաւ, բոլորը սպասեցին մանկապարտէզի հանդէսին:

* Երբ վկայուեցաւ, սպասեցին նախակրթարանի հանդէսին:

* Այդ ալ ընելէ ետք, սպասեցին միջնակարգի նիշերուն… յաջողեցաւ:

* Պաքալորիան ալ յաջողեցաւ, համալսարանն ալ աւարտեց:

* Հիմա բոլորը կը սպասեն նշանուելուն, որ…

որ խօսելու նոր նիւթ ունենան:

Այս կողմ եկայ, ըսին այս կողմը մեծերուն է վերապահուած

Այն կողմ գացի, ըսին այն կողմն ալ պաշտօն ունեցողներուն է պահուած

Ետեւ անցայ, ըսին հոս տեղդ չէ

Առջեւ գացի, ըսին արդէն ուշացած ես…:

Բոլորը ուզեցին իրմէ

Բոլորը պահանջեցին

Ըրաւ բոլորին ուզածը

Կատարեց բոլորին պահանջքը

Մէկը չհարցուց՝ դո՞ւն ինչ կ’ուզես…: