Բանտարկեալ էր: Պատերազմի ատեն գերի ինկած էր թշնամիին ձեռքը: Բանտի խցիկի ափի չափ պատուհանին ամէն օր զինք կ’այցելէր ճերմակ աղաւնի մը: Ան իր միակ խօսակիցն էր ու դարձած էր իր միակ մտերիմը: Օրուան ընթացքին անհամբեր կը սպասէր անոր գալուն: Անոր կը պատմէր իր մասին, իր կատարած քաջութիւններուն մասին, համոզումով եւ սիրով իր ծառայելուն մասին: Աղաւնիին հարցումներ կ’ուղղէր ու ինքն ալ կը պատասխանէր իր իսկ հարցումներուն.

-Ինչո՞ւ այսպէս տխուր ես:

-Չե՞ս տեսներ, որ բանտն եմ, չորս պատի մէջ:

-Ինչո՞ւ: Ի՞նչ ըրած ես որ ….

-Թշնամիին դէմ կը կռուէի:

-Զղջացա՞ծ ես:

-Բնա՛ւ:

-Ուրեմն,…

-Շատեր պիտի մտածեն, որ ես սխալ գործեր կատարած ըլլալուս հետեւանքով բանտարկուած եմ: Թերեւս նոյնիսկ եղբայրս այդպէս մտածէ:

-Պատմէ՛, պատմէ՛, սիրով պիտի լսեմ քեզ:

-Ի՞նչ պատմեմ: Պատմելէն ի՞նչ օգուտ, երբ օգնող չկայ:

-Վիճակդ շատ դժուար է:  Կը տխրիմ քեզի համար:

 -Հո՛ս, այս խուցին մէջ նետուած՝ ուրիշ գործ չունիմ, բացի օրերը հաշուելէ:

-Կ’ուզեմ օգնել քեզի:

-Ինչպէ՞ս, ինչպէ՞ս:

-Լաւ , մի՛ տխրիր:

-Զիս փրկէ այս տեղէն:

-Ի՞նչ կ’ուզես։

-Ազատութիւն:

-Հասկցայ: Շատ մի՛ խօսիր: Սպասէ՛ ինծի:

– Աղաւնին՝ թեւերուն թափ տալով՝ թռաւ-գնաց եւ օրերով չերեւցաւ:

Խեղճ բանտարկեալը զայն տեսնելու յոյսը կորսնցուց: Ի՞նչ պատահած կրնար ըլլալ: Երբ օր մը այդ մասին կը մտածէր՝ աղաւնին հասաւ՝ կտուցին կտոր մը թուղթ եւ փոքրիկ մատիտ:

-Ահաւասիկ եկայ, որ օգնեմ քեզի: Այս ըսելով աղաւնին թուղթն ու մատիտը  կտուցէն ձգեց պատուհանիկէն ներս:

Բանտարկեալը իր շնորհակալութիւնը յայտնեց աղաւնիին: Գեղեցիկ ձեռագիրով եւ գեղեցիկ ոճով ան թուղթի կտորին վրայ շատ խիտ տողերուն մէջ գրեց իրեն հետ ամբողջ պատահածը, զգացածը: Թուղթը ոլորեց, վրան գրեց եղբօրը հասցէն, եւ յանձնեց աղաւնիին: Աղաւնին պատուհանին եզրէն կտուցին առաւ բանտարկեալին պզտիկ պատմութիւնը, ճերմակ թեւերը լայն բացաւ ու շատ չանցաւ կորսուեցաւ բանտարկեալին տեսողութենէն: Բանտի խուցին մէջ իր բարեկամին սրտին մէջ ծիլ տուաւ յոյսը: Օրեր եւ շաբաթներ անցան: Աղաւնին ա՛լ չվերադարձաւ:

Օր մը, բանտին խուցին ժանգոտած դուռը աղմուկով բացուեցաւ: Բանտարկեալը ազատ էր: