Թա­ղին ծեր կի­նե­րը իրենց սո­վո­րա­կան ժա­մուն, ըստ իրենց,  շատ կա­րե­ւոր նիւ­թեր կը ծե­ծէ­ին:

-է՜հ լսէ­ցի՞ք, պա­րոն Հայ­րա­պե­տին աղ­ջի­կը, Մա­քաս­տեր, ինչ գի­տեմ, Մաճն­սեր  պի­տի կար­դայ եղեր :

-Մա­ճես­տեր, Նո­յե­մի՜, Մա­ճես­տե՜ր : Պա­րապ բան: Ահա քսան հինգ տա­րե­կան եղաւ, դեռ դու­ռը զար­նող չտե­սանք:

-Հա­պա, տե­սէ՛ք քրոջս աղ­ջի­կը, որ իր դա­սըն­կե­րու­հին էր, երկ­րորդ զա­ւա­կը պի­տի ու­նե­նայ ….. :

-Ամա՜ն ճա­նըմ , այս դա­րուս աղ­ջիկ­նե­րը ու­րիշ տե­սակ են, խել­քեր­նին մտ­քեր­նին հա­մալ­սա­րան եր­թալն է:

-Հայ­րա­պե­տին աղջ­կան տեղ ըլ­լամ, տուն կը նս­տիմ, նա­սիպս կը սպա­սեմ:

-Դուք ան ըսէք, այս վեր­ջերս ին­չո՞ւ Սի­րար­փին ֆէյսպու­քի վրայ չ’երե­ւիր, իր անն­ման նկար­նե­րով:

-Կ’ըսեն, որ կը պատ­րաստ­ուի, ըն­տան­եօք Գա­նա­տա պի­տի ճամ­բոր­դեն, չէ՜, ինչ ճամ­բոր­դել, պի­տի գաղ­թեն եղեր:

-Աստ­ուած գա­ցո­ղին հե­տը, ես գա­ցո­ղը չեմ,- ըսաւ Անա­հիտ, որ ամէ­նէն գի­տա­կիցն էր հա­ւաք­ուած կի­նե­րուն մէջ:

-Սուր­ճը բե­րի, ահա,- ըսաւ տան­տի­րու­հին՝ տիկ. Լու­սի­նը,  խո­հա­նո­ցէն գա­լով՝ սուր­ճի գա­ւաթ­նե­րով լե­ցուն ափ­սէն ձեռքը:

Կի­նե­րը դադ­րե­ցու­ցին իրենց խօ­սակ­ցու­թիւնը: Տի­կին Լու­սի­նը ափ­սէն դրաւ սե­ղա­նին վրայ, եւ դառ­նա­լով տի­կին Ես­թե­րին.

-Լե­ղի, մի­ջա՞կ, թէ՝ քաղցր:

-Լե­ղի է կեան­քեր­նիս, շա­քա­րը սուղ է այս օրե­րուն: Մի­ջա՜կ:

-Ահա եւ մի­ջա­կը: Հրա­մե­ցէ՛ք: Ամէն մարդ ազատ է: Ի՞նչ կ’ու­զէք ու­րիշ­նե­րէն: Ամէն մարդ ինքն իրեն թող նա­յի: Կեան­քեր­նիս ար­դէն ան­համ դար­ձած է աւէ­լի չդառ­նաց­նենք ըսի-ըսաւ­նե­րով:

Արփի Ինճէճիքեան