Ամէ­նօր­եայ գոր­ծի խու­ճա­պին ըն­թաց­քին, երբ ժխոր է ու իրա­րան­ցում, խառ­նաշ­փոթ աղա­ղակ­ներ չորս կողմդ, յան­կարծ կը զգաս, որ հոգի­իդ մէ­ջէն հրաբ­խա­յին ծան­րու­թիւն մը դուրս կը յոր­դի, պաղ ջու­րի նման ցր­տու­թիւն մը կը լեց­նէ ամ­բողջ էու­թիւնդ ու հո­սե­լով կը տա­րած­ուի գլ­խէդ մին­չեւ ոտ­քերդ:

Ամա­յու­թիւն մը կը զգաս, հո՛ն, այդ խճո­ղու­մին մէջ, աչ­քերդ կը սեւ­նան ու ան­մի­ջա­պէս այդ սե­ւու­թիւնը փշ­րե­լով դէ­պի դուրս կը ցայ­տին թաց ու փայ­լուն գն­դիկ­ներ, որոնք քա­րէ մը աւե­լի պինդ են, բայց կա­թի­լի մը չափ փխ­րուն ու մեծ:

Այդ պա­հուն մար­մի­նիդ ամ­բողջ սար­սու­ռը կը դառ­նայ հուր ու ան­մի­ջա­պէս կը յար­ձա­կի այ­տե­րուդ վրայ, զա­նոնք դարձ­նե­լով մատ­նիչ ու գրգ­ռիչ, եւ տա­կա­ւին հոգի­էդ կը յոր­դին

ձայ­ներ ու դէմ­քեր,

վայ­րեր ու դէպ­քեր

կը յոր­դին՝ ժպիտ­ներ, ծի­ծաղ­ներ, սէր ու գուր­գու­րանք…

Այդ վայրկ­եա­նին վրայ կը հաս­նի սուր ցաւ մը, փո­թո­րիկ մը, շանթ մը, կայ­ծակ մը…

Կը տե­ղան անձ­րեւ­ներ, կար­կուտ ու վախ…

Կ’ընկղ­մին հո­գիդ ու սիրտդ, կը սեղմ­ուի կուրծքդ, կը կտր­ուի շունչդ,

Կը սեղմ­ուի կո­կորդդ, կը պա­պան­ձի լե­զուդ ու կը գոց­ուին աչ­քերդ…

Կր­կին կը բա­նաս աչ­քերդ: Նո՛յն աղ­մուկն է, նո՛յն խճո­ղումն է:

Նոյն իրա­րան­ցումն է, սա­կայն հոգի­իդ մէջ ծի­ա­ծան մը կայ:

Ու­րեմն ի՞նչ էր այդ ամէ­նը..

Պար­զե­ցի թէ ինչ էր՝ «Կա­րօ­տի մը երկ­վայրկ­եան»:

Անի Մինասեան