Ստորեւ կը ներկայացնենք «Կամաւորական շարժում» ՀԿ-ի նախագահ Հրանդ Մարգարեանի խօսքը Մհեր Յարութիւնեանի 50-ամեակին նուիրուած ձեռնարկին:

«Այսօր մեր Մհերի, մեր ընկերոջ ծնունդն է՝ մենք եկել ենք իրեն այցի: Եկել ենք գլխիկոր, եկել ենք ամօթով: Ամօթով, որովհետեւ մեր տունը կիսատ է: Ամօթով, որովհետեւ Արցախը գերեվարուած է: Ամօթով, որովհետեւ կրկին մեր ժողովուրդը գաղթական է դարձել: Ամօթով, որովհետեւ մեր գործը կիսատ է: Մհերի հետապնդած նպատակը առգոյ չէ: Ամօթով ենք, բայց ոչ կոտրուած: Ամօթով ենք, բայց ոչ ընկճուած: Ամօթով ենք, բայց ոչ յուսահատուած:

Մենք գիտակցում ենք, որ պէտք է նորից սկսել, պէտք է նորից ազատագրել, պէտք է նորից կռուել, եւ մեր մէջ վրէժը բոցկլտում է, վրէժի հուրը բոցկլտում է: Մենք մեր ատամները սեղմած ենք պահում եւ միակ յոյսը, որով կարողանում ենք ապրել, որով կարողանում ենք ոտքի կանգնել այն է, որ պայքարը շուտով սկսուելու է, որ մենք կրկին Հայոց լեռներից դէպի տափաստաններ ենք քշելու թշնամուն: Այդ յոյսն է, որ այսօր մեզ կարելի է դարձնում ոտքի վրայ մնալ:

Մհերը կռուի մարդ էր՝ իր կեանքը կռիւն էր, աւելի ճիշդ կռիւը իր կեանքն էր: Նա կռուի մէջ այնպէս էր ինչպէս ձուկը ջրում, նա հերոս էր, բայց դա իր համար առաւելութիւն չէր համարում: Նա հերոս էր, բայց դա չէր ցուցադրում: Նա հերոս էր, բայց իրեն արտօնեալ չէր համարում, համեստ էր մեզանից մէկն էր, աննկատ էր, բայց հերոս էր:

Մհերը պարզ մարդ էր, ամենաբարդ հարցերին նայում էր շատ պարզ, յստակ, ուղիղ եւ ասում էր՝ այս իշխանութիւնները եթէ ուզում են մեր երկիրը փրկել կարող ենք կողք-կողքի լինել, իսկ եթէ չեն ուզում թող մի կողմ կանգնեն, թող չխանգարեն, որովհետեւ եթէ մեզ հետ չեն այս պայքարում ուրեմն մեր դէմ են, մենք ենք իրենց դէմ, քանի որ յանուն հայրենիքի փրկութեան ոչ մի բան ինքնանպատակ չէ: Եւ Մհերն այդ տեսակն էր, որ գիտակցում էր հայրենիքի արժէքը, գիտակցում էր, որ հայրենիքի արժէքը իր կեանքից թանկ է: Եւ Մհերը կ’ասէր այսօր շատ-շատերին, որ ի՞նչ էք կառչել թշնամու ողորմածութեանը, ի՞նչ էք կառչել օտարի գթասրտութեանը, ինչո՞ւ էք դռնէ-դուռ ընկել, ինչո՞ւ էք մեր փրկութիւնը ուրիշ տեղ փնտռում՝ յենուէ՛ք մեր ժողովրդի վրայ, կազմակերպէ՛ք մեր ժողովրդին: Կազմակերպէ՛ք մեր ժողովրդի ռեսուրսը, պայքարի դուրս եկէ՛ք, պատրաստուէ՛ք կռուի եւ միայն դրա մէջ է փրկութիւնը:

Մեզ երեք բան է անհրաժեշտ՝ միտք, կամք եւ ուժականութիւն:

Միտք, որ ելք գտնենք իրավիճակից: Միտք, որ ճանապարհ տեսնենք: Միտք, որ խոհեմ լինենք:

Կամք, որ չընկրկենք, կամք, որ չկանգնենք, կամք, որ յարատեւ պայքարին հաւատք ունենանք, յարատեւ պայքարի ճանապարհով քայլենք: Կամք, որ պայքարով կերտենք մեր ապագան, պայքարով կերտենք մեր հայրենիքը:

Եւ ուժականութիւն, ուժ, հարուածելու կարողականութիւն, եթէ չունես այդ ոչ ոք քեզ չի յարգելու: Եւ Մհերը մեր ուժն էր, մեր հարուածն էր, մեր բազկի զարկն էր, Մհերները այդպիսին էին: Եւ իմ կոչն է բոլոր Մհերներին Հայաստանով մէկ վերակազմակերպուէ՛ք, զինուէ՛ք, կռուի արուեստին տիրապետէ՛ք, այս իշխանութեան կամ առանց այս իշխանութեան մենք պայքար ունենք: Այս իշխանութեան կամ առանց այս իշխանութեան պէտք է այս երկիրը փրկել եւ դա չի լինում աղաչելով, ուրիշի գթասրտութեանը կառչելով, դա լինելու է միայն պայքարով:

Ես վստահ եմ, որ մի օր կրկին վերադառնալու ենք այստեղ: Վերադառնալու ենք մեր կուրծքը ուռած, մեր ճակատը բարձր, հպարտ ասելու ենք՝ մենք կռւում ենք, մենք պայքարում ենք, մենք շարունակում ենք քո գործը Մհեր, եւ այսօրուայ պէս ընկճուած, ամօթով եւ գլխիկոր չենք լինի: Ես վստահ եմ այդ օրը գալու է, Մհերների օրը գալու է, այլ ճանապարհ չկայ, անխուսափելիօրէն գալու է»: