Օդակայանները միշտ յուզում կը պատճառեն։ Վերադառնալու մասին կը մտածեմ։ Ո՞ւրկէ վերադառնալ եւ ո՞ւր վերադառնալ։
Վերադառնալ բայը որքա՜ն խորունկ իմաստներ կը պարունակէ։
Կարօտ, անձկութիւն, յուզում, ակնկալութիւն…
Տուն երթալ, տունէն երթալ։ Մարդ կրնա՞յ երկու տուն ունենալ։
Բախտաւոր եմ կարծեմ։ Հիմա օդակայանի մէջ նստած՝ պայուսակիս մէջ կը կրեմ երկու բանալիներ։ Երկու բանալի ունիմ ես, մէկը՝ ծննդավայրիս, իսկ միւսը հայրենիքիս դռները կը բանան դէմս։
Երկու բարձ ունիմ օրինակ։ Երկու բարձերն ալ տարբեր են, սակայն իրենց կրած գլուխը նոյն ոգեւորութեամբ կ’երազէ։
Երկու գրադարան ունիմ։ Երկու տարբեր հաւաքածոյ, որոնցմէ մէկը Պոլսոյ, իսկ միւսը՝ հայրենիքի գանձերն են։ Երկու գրադարանները տարբեր են, սակայն իրենց տէրը նոյն եռանդով կը կարդայ։
Երկու սենեակ ունիմ բնականաբար։ Մէկը կը ցոլացնէ կեանքս ցայսօր, իսկ միւսը նոր-նոր կը ձեւաւորուի։ Մէկը սառած է հիմա՝ շունչ չունի, հաւատարմաբար կը պահէ յիշատակներս։ Իսկ միւսը՝ նորանոր յոյսերու, ուրախութիւններու, հիասթափութիւններու, անքուն գիշերներու կը վկայէ։
Երկու սենեակներէն ներս կը մտնէ նոյն անձը, սակայն հետզհետէ դուրս կ’ելլէ ուրիշ մը։
Կաղանդի շեմին կը կղպեմ դուռս բանալիով եւ կը պատրաստուիմ միւս դուռս բանալու։
Կը վերադառնամ տուն, ճամբայ կ’ելլեմ տունէս։
Կը ճամբորդեմ դէպի բարձս ու դեռ նոր հեռացած եմ բարձէս։
Գրադարանիս համար կը կրեմ գիրքեր, որոնք փոխ կ’առնեմ գրադարանէս։
Սենեակէս կը հեռանամ, վերամիանալու համար սենեակիս հետ։ Մէկը անցեալս է, իսկ միւսը՝ ներկաս։
Իսկ այս բոլորին պիտի յաջորդէ Նոր Տարի մը: Նոր յոյսեր, նոր ակնկալութիւններ…
Ես՝ նոյն, բանալիներս՝ նոյն, բարձերս, գրադարաններս, սենեակներս՝ նոյն։
Տարին նոր է, տարին մատղաշ է դեռ ու լաւատես։
Նոր տարին ինչո՞ւ այսքան ուրախ է։ Կը նախանձիմ։
Նոր տարին «նոր» է, իսկ ես՝ «նոյն»։
«Նոյն» Սարինը ձեր բոլորին կը մաղթէ ուրախ «նոր» տարի մը։
Սարին Ագպաշ