Վարագոյրը փակուեցաւ: Բոլորը ծափահարեցին: Ներկայացումը վերջ գտաւ: Վարագոյրը բացուեցաւ: Բոլորը ծափահարեցին: Դերասանները մէկ-մէկ խոնարհեցան: Ծափահարեցին: Բեմադրիչը բեմ բարձրացաւ, խոնարհեցաւ: Ծափահարեցին:
Բոլորը տուն վերադարձան: Մոռցան ներկայացումը: Չմոռցան դերասանները…: Ուզեցին կապկել զիրենք: Յաջողեցան: Եւ բոլորը մէկ եղան դերասան: Դերասան, այո՛, ոչ թէ ստախօս եւ կամ ծաղրածու: Դերասանները ստախօս կամ ծաղրածու չե՜ն: Անոնք պարզապէս իրենց վստահուած դերը կը կերտեն: Այո՛, կը կերտեն ինչպէս գծագրիչ մը կտաւ կը կերտէ կամ բանաստեղծ մը՝ բանաստեղծութիւն:
* * *
-Լռէ՛:
-Մի՛ պատասխաներ:
-Ամօթ է:
-Յարգէ՛:
-Ոտքի ե՛լ:
-Մէկը կարծիքդ չհարցուց:
-Մի՛ խառնուիր:
ՏԱՍ ՏԱՐԻ ԱՆՑ…
-Ինչո՞ւ չես խօսիր:
-Հաճիս պատասխանէ՛:
-Արտայայտուէ՛:
-Կարծիքդ տո՛ւր:
-Խօսէ՛:
-Բան մը ըսէ՛:
-Ձայնդ հասցո՛ւր:
Ծանօթ: Բոլորն ալ կարծիք ունին, բայց սիրելինե՛րս, դուք էիք զանոնք անտեսողը: Հիմա ալ անոնք ձեզ կ’անտեսեն:
* * *
Եւ ես հասկցայ, որ բոլորս մէկական անձնասէրներ ենք: Մէկական անսիրտ մարդիկ, անտարբեր: Մեր ուզածն ի՞նչ է: Մենք ալ չենք գիտեր: Միայն կ’ուզենք, որ ըլլանք յատուկ այս միօրինակ աշխարհին վրայ: Միայն կ’ուզենք, որ ուրիշը մեզի նախանձով նայի: Նոյնիսկ մենք մեզ համոզեր ենք, որ այսինչ կամ այնինչ անձը անկասկած մեզ կը նախանձի: Այսինչ կամ այնինչ անձն ալ անկասկած կը մտածէ, որ իրեն կը նախանձինք: Մեր ուզածն ի՞նչ է: Մենք ալ չենք գիտեր:
Վեհան Պարսումեան