Հոն են իրենց մանկութեան յիշատակները, փոքրիկները գունաւոր հաւկիթներով զինուած զիրար կը փնտռէին մրցակցելու, իսկ մեծահասակները խումբեր կազմած տուները կը շրջէին շնորհաւորանք փոխանակելու եւ տանտիկիններուն պատրաստած կարկանդակները ըմբոշխնելու: Պատարագէն ետք, ուրախութեան ու զուարճանքի բոլոր միջոցներուն դիմելով, կը սկսէին շուրջպարերն ու զանազան կատակները: Իսկական տօնական մթնոլորտ կը տիրէր:

Այս նախնական պայմանները տեւեցին մինչեւ 1973-ը, երբ Հալէպ գործող Եագուպիէի Հայրենակցական Միութիւնը գիւղը օժտեց սրահով մը, որ պիտի ծառայէր հանդէսներու, հարսանեկան հաւաքոյթներու, դասախօսութիւններու եւ այլ ձեռնարկներու: Այդ թուականէն սկսեալ, Զատիկներու հաւաքական շնորհաւորանքներն ու ուրախութիւնները կ’ըլլային սրահէն ներս: Սրահը կը գտնուէր եկեղեցւոյ շրջափակին մէջ: Հիւրասիրութիւնը կը ստանձնէր Հայրենակցական Միութիւնը:

Այս հաճելի կեանքը վերջ կը գտնէ 2012-ին, երբ Զատիկէն ետք կը վերադառնանք մեր աշխատանքին ու ապրուստին, առանց գիտնալու, որ անվերադարձ կը հեռանանք մեր գիւղէն: 27  Յունուար 2013-ին, օտար զինեալներ կը գրաւեն գիւղը, որ կը մնայ իրենց լուծին տակ մինչեւ օրս:

Տասներորդ տարին է, որ եագուպիէցիք Յարութեան տօնը կը յիշատակեն իրենց ծննդավայրէն հեռու, միշտ յոյսով, որ յաջորդ տարին Եագուպիէ պիտի հաւաքուին:

Այս տարի եւս միութեան Տիկնանց Յանձնախումբը Հալէպ գտնուող եագուպիէցիներուն կոչ ուղղեց հաւաքուելու եւ շնորհաւորանքները փոխանակելու սրահի մը մէջ: Մօտաւորապէս հարիւր հոգի ներկայ էր՝ բարի մաղթանքներ փոխանակելու եւ վայելելու գունաւոր հաւկիթներու խրախճանքը, որմէ ետք բաժակ մը գինի հրամցուեցաւ՝ տիկիններուն պատրաստած կարկանդակներով եւ համեղ տուրմով:

Բոլորին դէմքերուն վրայ ժպիտ կար: Բոլորը ուրախ էին: Բոլորին աչքերուն մէջ կը շողար վաղուան յոյսը… «Եագուպիէի մէջ պիտի հաւաքուինք գալ տարի… չէ՞»…:

Աստուծոյ հրամանով: