Խորհրդային Հայաստանի երկրորդ տասնամեակը շատ ծանր էր հայ ժողոովուրդին համար. Այդ տարիները, առհասարակ, մարդկութեան պատմութեան ամօթալի էջերէն են: Իրենց չգործած մեղքերուն համար՝ հալածուեցան, աքսորուեցան եւ գնդակահարուեցան հայ մտաւորականներէն շատեր, որոնց շարքին էր նաեւ Ակսել Բակունցը, նոյն ինք Սանդրուն:  Իր բուն անունով Ալեքսանտր Բակունցը ծնած է չնաշխարհիկ Սիւնիքի՝ Զանգեզուրի Գորիս քաղաքը:

Տեղւոյն նախակրթարանը յաճախած ժամանակ իսկ, ձեռք կը ձգէ «խելացի»-ի համբաւը, որուն իբրեւ արդիւնք 152 Գորիսցիներ միատեղ խնդրագիր մը ստորագրելով կը դիմեն Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսին, ընդունելու համար Ակսելը իբրեւ սան Գէորգեան ճեմարանէն ներս: 1915-ին կը ծառայէ իբրեւ ուսուցիչ: 1918-ին ազգային բարձր գիտակցութեամբ կը միանայ ազատագրական պայքարի շարժումներուն եւ կը մասնակցի Սարդարապատի հերոսամարտին: 1920-ին կը մեկնի Վրաստան եւ կը դառնայ Խարքովի գիւղատնտեսական ուսումնարանի ուսանող, ապա 1923-ին իբրեւ վկայեալ գիւղատնտես կը վերադառնայ հայրենիք: Բակունց իր մէկ ազգականի կարգադրութեամբ 1924-ին կը նախագահէ դաշնակցութեան ինքնալուծարման ձեւական համագումարի բացման, իսկ հետագային կոմունիստական կուսակցութեան անդամակցելու իր դիմումը մերժուած կը մնայ մինչեւ 1930 թուական: Կը միանայ Չարենցի «Նոյեմբեր» գրական միութեան եւ 1927-ին կը ստորագրէ իր «Մթնաձոր» ժողովածուն եւ զայն կը դնէ հասարակութեան սեղանին վրայ, արժանանալով բարձր ընդունելութեան: Բակունց բնութեան յաւիտենական գեղեցկութիւններու կողքին կը ներկայացնէր դառն ու լուր ցաւեր, վեր հանելով ժողովուրդին ապրած կեանքը:

Արդիւնքով՝ բազմացան անոր համակիրները, միեւնոյն ժամանակ՝ թշնամիները: Չարենց զգուշացնելով Բակունցը կը

գրէ՝ «Քո մթնաձորում թախիծ է ծորում եւ կարօտ մանկուդ հարազատ ձորի: Աշխատի՛ր սակայն, որ այդ մութ ձորում քո պայծառ ուղին յանկարծ չկորի»: Սակայն Բակունց անյողդողդ էր, հարազատ մնալով իր համոզմունքներուն կ’որոշէ միայն գրականութեամբ զբաղիլ: Եւ այսպէս, մամուլին մէջ, անոր դէմ յօդուածներ կը սկսին լոյս տեսնել, ազգայնամոլութեան ու հակայեղափոխական մեղադրանքներ կը հնչեն: Բակունց կը դառնայ անցանկալի անձնաւորութիւն մը: Ան կացութենէն դուրս գալու համար զղջումի գրութիւններով հանդէս կու գայ մամուլին մէջ եւ ներողութիւն խնդրելու նման բաներ կ’ընէ: Վերջապէս 9 Օգոստոս 1936-ին շատերու հետ ինք եւս կը ձերբակալուի:

Բակունց 11 ամիս անասելի ու դաժան չարչարանքներէ ու հարցաքննութիւններէ անցնելով, ֆիզիքական բռնութեամբ կը ստիպուի ստորագրել նախապէս բանաձեւուած արձանագրութիւններու տակ: Անոր ինքնարդարացման ճիգերը ապարդիւն էին, իսկ յուզիչ նամակները՝ անպատասխան: Ան յաճախ կը գրէր, թէ կացութիւնը շատ ծանր է, յուսահատելի եւ իր գոյութեան միակ նպատակը գրականութիւնը համարելով, անդադար գրելու եւ կարդալու կարելիութիւն, գիրք ու մատիտ կը խնդրէր: Սակայն գրողին ոչինչ կրնար օգնել այլեւս: 7 Յուլիս 1937-ին, առաւօտեան ժամը 11:55-ին կը հրապարակուի դատավճիռը: Ան կը դատապարտուի պատիժի առաւելագոյն չափին՝ գնդակահարութեան, անձնական ունեցուածքի բռնագրաւումով եւ անմիջապէս յաջորդ օրը՝  8 Օգոստոսին դատավճիռը կ’իրականանայ ու Բակունց կը նահատակուի: Այսպէս կը շիջի հայ արձակի ամենաշողուն աստղը ու կ’աւարտի երիտասարդ գրողին լուսաւոր կեանքը: Բակունցի տիկինը՝ Վառվառան կ’աքսորուի եւ անոնց որդւոյն խնամքը կը ստանձնեն տիկնոջ հարազատները: Բակունցի եղբայրը՝ Վահրամը, կը փորձէ հաւաքել պետական մշակոյթի տան մէջ ամփոփուած եղբօր ձեռագրերը:

Մեծանուն գրողն ու անբասիր քաղաքացին, իր հայրենիքին նուիրեալ զաւակն ու անմեղ նահատակը՝ Ակսել Բակունցը, անշուշտ արդարացաւ, սակայն ուշացումով, 2 Մարտ 1955-ին: